02. فرار ۵

گھوڑیاں دے کھر بادشاہ دے محّل دے وَل پئے ودہدے سن۔ مینہ کن من لگیا سی۔ تے رتھ اک تھاں اُتے رُکیا تے اخی اب بادشاہ باہر نکلیا تے اک دَم محّل دے اندر ٹُر گیا۔

اخی اب: ”ایزبل، ایزبل، توں سوچ نئیں سکدی اج کیہ ہویا اے۔ اسمان توں اگ وسی۔ ہر کسے نے ویکھیا پئی ایلیاہ دا خدا اک سچا خدا اے۔ بعل نے کوئی مدد نئیں کیتی تے اوہدے سارے پوجاری وی مر گئے۔“

ملکہ نے ہر اک گل سُنی۔ کیہ ایہہ خبر تے مینہ دی گل سُن کے اوہ یقین کرے گی پئی خداوند ای خدا اے؟ نئیں۔ اوہنوں ایہہ سب سُن کے بہت غُصہ آیا!

ایزبل: ”میَں ایلیاہ نوں جانوں مروا دیاں گی۔“

جدوں ایلیاہ نے ایہہ سُنیا پئی ملکہ اوہنوں جانوں مروانا چاہندی اے تے اوہ بھج گیا۔ اوہ ایڈی تیزی نال بھجیا پئی ایس توں پہلاں کدی وی اوہ آپنی زندگی وچ ایڈا تیز نئیں سی بھجیا۔ اوہ تقریباً ۵۲۱ میل تک بھجیا! فیر وی اوہنوں محفوظ نئیں سی لگ رہیا۔ اوہ فیر وی جنوب ول بھجدا گیا۔ اوہدے ڈر مارے اوہ دشت وچ پہنچ گیا۔

جدوں تہانوں ڈر لگدا اے تے تُسی کیہ کردے او؟

خدا موجود اے! ایلیاہ نے ہمیشہ خدا دی پیروی کیتی۔ پر ایس واری اوہنے آپنے ڈر دی پیروی کیتی۔ جدوں اوہ اک وی پیر ہور ٹُرن جوگا نہ رہیا تے اوہ اک جھاڑی دے ہیٹھ بہہ گیا تے دُعا منگی:

ایلیاہ: ”خداوند، میَں ہو ر نئیں بھج سکدا۔ مینوں موت دے دے۔“

خدا موجود اے۔ پر اوہنے ایس دُعا دا جواب ”ہاں“ وچ نہ دِتا۔ خدا نے ایلیاہ نوں سون دِتا تے فیر ایلیاہ نوں جگاون لئی اک فرشتہ گھلیا۔

فرشتہ: ”ایلیاہ، اُٹھ۔ کجھ کھا تے پی!“

ایلیاہ نے آپنیاں اکھاں کھولیاں تے ایدھر اودھر ویکھیا۔ اوہنوں اک پانی دا گھڑا نظر آیا تے اوہدے کول روٹی وی۔ اوہ بہت سوادلی سی!

تے ایلیاہ اک واری فیر سوں گیا تے فیر کجھ ہویا۔

خدا موجود اے۔ خدا دے فرشتے نے ایہہ سچ وکھالیا جدوں اوہنے ویکھیا پئی خدا کس طرح دشت وچ اوہدا خیال رکھدا رہیا سی۔ ہن فیر اوہ خدا دی واج سن سکدا سی۔ تے فیر توں اوہ اک ہور مقصد دے نال پھیر کے ٹُر گیا۔

خدا موجود اے! ایس لئی تہانوں وی ڈرن دی لوڑ نئیں۔ میَں تہانوں بائبل دی اک ایت نال یقین دوانا چاہندی اَں:

”خداوند میری روشنی تے میری نجات اے۔ مینوں کہدی دہشت؟ خداوند میری زندگی دا پشتہ اے۔ مینوں کہدی ہیبت؟“ (زبور ب۔۷۲:۱)

لوک: بیان کرن والی، اخی اب، ایزبل، ایلیاہ، فرشتہ

حقوق: بحق سی ای ایف جرمنی محفوظ نے۔