941. اے اِنعام لئی مشکل اے ۱

دھون والے کپڑیاں دی ٹوکری بھاری سی۔ انعام اوہنوں لے کے دریا دے پار گئی۔ اوتھے اوہنے گندے کپڑے کڈھے، اوہناں نوں پانی وچ پھیویا تے فیر اوہناں نوں پتھر اُتے ماریا۔ ایہہ مشکل کم سی۔ کیوں جو جنگل وچ کوئی کپڑے دھون والی مشین نہیں سی۔

انعام دی بوری شکل تھوں اتھرو وگن لگ پئے۔ اوہنوں فیر بڑےزور نال ماریا گیا سی۔ انعام نے پیلیاں وَل ویکھیا تے اوس ویلے بارے سوچیا جدوں چولاں دے پودے بڑے نِکے سن۔

(یاد کرن ویلے پیچھے ساز دی واج)

انعام: ”کجھ عرصے پہلاں انگریز انڈونیشیا آئے سن تے کول ای لکڑیاں نال اک نِکا جیہا گرجا گھر بنایا۔ ہر کوئی اوہدے وچ جا سکدا سی۔ میَں دراڑاں وچوں جھاتی ماری تے میَں سُنیا جدوں پیارے گیت گائے جاندے پئے سن۔ تدو میَں اندر گئی تے یسوع دے بارے چنگیاں چنگیاں کہانیاں سُنیاں پئی کس طرح اوہنے سولی اُتے جان دِتی۔

میَں اوہدے مگر ٹُرن دا تے آپنی حیاتی اوہدے حوالے کرن دا سوچیا۔ جدوں میَں آپنے ماں پیو نوں دسیا پئی میَں اوہدے کولوں دعا کیتی اے، تے اوہ میرے نال بڑے ڈاہڈے غصے ہوئے تے مینوں ماریا وی۔“ (ساز وجدا ہویا مدھم ہوندا اے)

انعام روئی، ایس لئی نہیں پئی اوہنوں مار پئی سگوں ایس لئی پئی اوہدے ماں پیو نے ایس طرح کیتا۔

انعام: ”مالک یسوع، کاش پئی میرے ماں پیو وی تہاڈے اُتے یقین رکھدے نالے تہاڈے لئی آپنی حیاتی گزاردے تے اک دن آسمان اُتے چلے جاندے۔ مہربانی کر کے اوہناں نوں ناں چھڈیو۔“

انعام نے کپڑیاں دی ٹوکری چُکی تے اوہنوں موڑ گھر لے گئی۔

ماں (غصے وچ): ”توں کیوں ایڈی سُست ایں؟ چھیتی چھیتی کم کر! چول پکا!“

کھان دے بعد انعام فرش اُتے لیٹ گئی۔

پر جدوں خاموشی ہوگئی، اوہ باری وچوں باہر چھال مار کے چلی گئی تے جنگل دے وڈے وڈے گھا وچوں دوڑدی ہوئی نِکے گرجے گھر وچ اپڑ گئی۔

(پیچھے ساز)

اوہ عبادت وچ شامل ہونا چاہندی سی۔ اوتھے اوہنے جیہڑے گیت تے آیتاں سکھیاںسن اوہناں تھوں اوہنوں حونصلہ ملیا۔ پر گھر وچ، اوہدے ماں پیو سوٹی لے کے اوہدی اُڈیک کردے پئے سن۔

انعام نے جدوں تھوں یسوع لئی حیاتی گزارن دا فیصلہ کیتا تدد تھوں اوہدا اوکھا ویلا شروع ہو گیا سی۔

اوہنوں اکثر مار پیندی، پر فیر وی اوہنے یسوع اُتے بھروسہ رکھیا۔

جدوں اوہ بیما رہو گئی، تے اوہدی ماں نے جادوگر نوں بلایا۔ اوہنے کوئی شے پانی وچ ملائی تے آپنے مُنہ وچ کجھ بڑبڑایا۔

انعام نے سوچنا شروع کیتا پئی اوہ ایسا کیہ کرے پئی اوہ اینہوں ناں پیوے۔ جادوگر نے پیالہ اوہنوں دِتا اوسے گھڑی ماں نے آکھیا۔

ماں: ”مینوں بورچی خانےوچ جانا پووے گا، چول سڑدے پئے نے۔“

جادوگر وی اوہدے مگر ٹُر گیا تے انعام نے چھیتی نال اوہ شربت باری وچوں باہر روڑھ دِتا۔

جے اوہناں نوں ایدا پتہ لگ گیا تے!

اگلے ڈرامے وچ تُسی سُنو گے پئی فیر ایس کہانی وچ کیہ ہویا۔

لوک: بیان کرن والی، انعام، ماں

حقوق: بحق سی ای ایف جرمنی محفوظ نے۔