STORIES for CHILDREN by Sister Farida(www.wol-children.net) |
|
|
Home عربي |
Home -- Punjabi -- Perform a PLAY -- 082 (The special submarine 2) This page in: -- Albanian -- Arabic? -- Armenian -- Aymara -- Azeri -- Bengali -- Bulgarian -- Cebuano -- Chinese -- English -- Farsi? -- French -- Fulfulde -- German -- Greek -- Guarani -- Hebrew -- Hindi -- Indonesian -- Italian -- Japanese -- Kazakh -- Korean -- Kyrgyz -- Macedonian -- Malayalam? -- Platt (Low German) -- Portuguese -- PUNJABI -- Quechua -- Romanian -- Russian -- Serbian -- Slovene -- Spanish-AM -- Spanish-ES -- Swedish -- Swiss German? -- Tamil -- Turkish -- Ukrainian -- Urdu -- Uzbek
!ڈرامے- ایناں نُوں اپنے بیلیاں لئی ادا کرو 28. اِک خاص آبدوز ۲مُنڈا: ”میَں ایہہ ویکھن لئی بے چین اَں پئی یوناہ دے نال کیہ ہوندا اے۔“ کُڑی: ”جے اوہ سیانا ہوندا تے اوہنے خدا دی گل سُنی ہوندی تے اوہدےتھوں دُور دوڑن دا ناںسوچیا ہوندا۔“ مُنڈا: ”تے اوہدے سارے کپڑے وی گِلے نہ ہوندے۔“ خدا بچانا چاہندا اے۔ ایس لئی یوناہ نے نینوہ جانا سی۔ ایس طرح لگدا پیا سی جیویں زندگی دا پینڈا مُک گیا اے۔ جے ایہہ خدالئی نہ ہوندا۔ اوہ بچانا چاہندا اے! سگوں یوناہ نوں وی۔ تے ایس لئی اوہنے اک بڑی خاص ”آب دوز“ گھلی صرف اوہدے لئی۔ اک وڈی مچھی بغیر مرضی دے ترن والے دے کول آئی تے اوہنوں ثبوتا کھا گئی۔ یوناہ نے مچھی دے ٹیڈ وچ تین دن تے تین راتاں گزاریاں۔ ڈوہنگے سمندر وچ، خدا ولوں اوہدی اڈاری پوری ہو گئی سی۔ اوہنے آپنی ناامیدی وچ خدا نوں پکاریا۔ یوناہ: ”خداوند، توں مینوں سمندر وچ سُٹ دِتا۔ ساریاں ٹھلاں نے مینوں گھیرلیا۔ میَں سوچیا پئی میَں مر جاواں گا۔ پر توں مینوں بچا لیا! تیرا بہت بہت شکریہ! میَں اوہ ای کراں گا جو توں مینوں کرن نوں آکھیں گا۔“ خدا ساریاں دی سُندا اے۔ اوہ اوس ویلے وی تہاڈی سُندا اے جدوں تُسی ڈوہنگی تھاں وچ تے دُکھی ہوو۔ اوہنے یوناہ دی دُعا سُنی تے مچھی نوں حکم دِتا پئی تر کے کنڈے وَل جاوے تے ناں پچن والی شے نوں باہر سُٹ دیوے۔ خدا بچانا چاہندا اے، ایس لئی اوہنے یوناہ نوں فیر آکھیا۔ خدا: ”یوناہ، وڈے شہر نینوہ نوں جا تے اوہناں نوں اوہ کلام سنا جیہڑا میَں تینوں آکھدا اَں۔“ یوناہ گیا۔ (ٹُرن دی واج تے گلیاں وچ شہر دے شور دیاں واجاں) یوناہ: ”سُنو! خدا نے مینوں تہاڈے کول گھلیا اے۔ ۰۴ دناں وچ تہاڈے سوہنے شہردا ککھ نئیں رہنا۔ ایہہ تہاڈے گناہواں دی سزا اے۔ کیوں جو تُسی جھوٹے، زنا کار تے چور او۔ خدا سب کجھ ویکھدا اے، اے قاتلو تے ڈاکوﺅ۔“ ڈرے ہوئے لوکاں نے سُنیا۔ یوناہ دی منادی سیدھی اوہناں دے دِلاں اُتے اثر کر گئی۔ عورت: ”ایہہ ٹھیک آکھدا اے۔ اساں خدا دے خلاف گناہ کیتا اے۔سانوں ایہدے بارے کیہ کرنا چاہیدا اے؟“ بادشاہ دا سنیہا دین والا: ”بادشاہ دا حکم اے! کسے نوں وی کھان پین دی اجازت نئیں۔ آپنے گناہواں توں توبہ کرو تے خدا نوں پکارو۔ ہو سکدا اے اوہ ساڈی سن لوے۔ نا انصافی بند کرو تے اک نوی زندگی شروع کرو۔“ ذرا سوچو۔ ایس شہر وچ وسدے ۰۰۰،۰۲۱ (اک لکھ وی ہزار) لوکاں نے خدا نوں پکاریا۔ وڈیاں تے بچیاں نے کٹھے۔ اوہناں نے آپنی اوس زندگی اُتے غور کیتا جہدے وچ خدا ہے نئیں سی۔ دن لنگدے گئے: ۸۳، ۹۳، ۰۴۔ خدا نے اوہناں نوں سزا نہ دِتی۔ اوہنے اوہناں دی توبہ دیاں دعاواں نوں سُنیا تے اوہناں نوں معاف کیتا۔ کیہ ایہہ بڑی ودھیا گل نئیں؟ ہر کسے نے خدا نوں پکاریا تے جہنے جہنے پکاریا اوہ بچ گیا۔ جے ایہہ ساڈے پینڈ،یا شہر وچ وی ہووے! تے خدا سانوں بچانا چاہوے گا۔ تہانوں وی تے بہت سارے دوجے لوکاں نوں وی۔ لوک: بیان کرن والی، دو بچے، یوناہ، خدا، عورت، بادشاہ دا سنیہا دین والا حقوق: بحق سی ای ایف جرمنی محفوظ نے۔ |