09. غُصے والا اُستاد ۲

بٹو: ’’چھیتی رِنگو، چھیتی! توں ایہہ کرسکدا ایں!‘‘

رِنگو دا پیر اوہنوں بڑا دُکھ دیندا پیا سی۔ پراوہ اپنی پرواہ کیتے بغیر ڈھگیاں دی دوڑ جتنا چاہندا سی۔ اوہنے گھُٹ کے واگاں نوں پھڑیا، تیزی نا ل دوڑیا تے کجھ ڈھگیاں والیاں گڈیاں تھوں اگے نکل گیا۔ دوڑ ختم ہون دے نشان تھوں کجھ پہلاں اوہ ساریاں نالوں اگے سی۔

بٹو: ’’اوہ جیت گیا! رِنگو دوڑ جیت گیا!‘‘

بٹو نےخوشی نال چھال ماری۔ تے اوہدے پیو نوں اوہدے اُتے فخرسی۔

رِنگو خوش سی جدوں اوہدے ڈھگیاں دے گلیاںوچ ہار پائے گئے۔ اوہ حونصلے نال پیڑ سہندا رہیا۔ پر گھرآ کے اوہدے پیر دا بُرا حال ہو گیا۔ اوہ پیڑ نال کمبدا پیا سی۔ رِنگو دے سر وچ پیڑ سی تے اوہنوں بخار وی ہو گیا۔

ماں: ’’بوہے وچ لیٹ جا رِنگو۔ ویکھ اوہ گورا پردیسی تے پانڈو ساڈے پینڈ آوندے پئے نے۔‘‘

رِنگو: ’’میَں اوہنوں جاندااَں۔ اوہ ہمیشہ خدا دے بارے وچ گل کردا رہندا اے جہنے اپنا پُتر ایس دُنیا اُتے گھلیا۔‘‘

صاحب گروُب: ’’اسی کھوں اُتے کجھ تصویراں وکھان والے اَں۔ تہانوں وی دعوت دِتی جاندی اے۔ کیہ تُسی آﺅ گے؟‘‘

ماں: ’’مینوں معاف کرو، پر اسی نہیں آ سکدے۔ ساڈا پُتر بڑا بیمار اے۔ چڑیلاں دا ڈاکٹر وی اوہدی مدد نہیں کر سکیا۔ کیہ تُسی مدد کرسکدے او؟‘‘

جدوں پردیسی رِنگو دا پیر ویکھن ڈیا سی تے بہت سارے لوک اوہنوں ویکھدے پئے سن۔

صاحب گروُب: ’’ہاں، میَں مدد کر دسکدا اَں۔ مینوں بس اک بھانڈے وچ گرم پانی دی لوڑ پوے گی۔ تے فیر میَں ایہدے وچوں تھوڑا جیہا سفوف ایہدے وچ پاواں گا، تے ایہہ گھل جاوے گا۔ تے بخار لے جاوے گا۔ رِنگو اپنا پیر پانی وچ پا۔ دوائی نال تیرا پیر چنگا ہو جاوےگا۔‘‘

رِنگو: ’’کیہ پورا پاواں؟‘‘

صاحب گروُب: ’’ہاں بالکل، ڈر ناں۔ میَں تیرے لئی دعا کرن لگاں: خداوند یسوع، توں سب کجھ کرسکدا ایں۔ مہربانی نال رنگو دے پیر نوں شفا بخش تے ایس گھر دی نگہبانی کر۔ آمین۔‘‘

علاج تے دعا دا اثر ہویا۔ چھیتی ای، رِنگو فیر توںسکول گیا۔ رِنگواوہ کاغذ لے کےآیا جیہڑا مشنری صاحب گروُب نے اوہنوں دِتا سی۔ اوہدے اُستاد نوں ایہہ چنگا نہیں سی لگدا۔

اُستاد: ’’کیہ بد تمیزی اے۔ ایہہ کاغذ مسیحیاں دے خدا بارے دسدا اے۔ اسی بھارتی ایہدے اُتے یقین نہیں کردے۔ اگوں تھوں کسے کولوں وی ایہہ کاغذ ناں لویں۔سمجھ گیا ایں؟‘‘

اوہنے اوہ کاغذ اپنے ہتھ وچ مروڑ کے کونے وچ سُٹ دِتا۔ پر رِنگو ہوشیارسی۔ اوس دن اوہ ساریاں نالوں اخیر اُتےسکول وچوں نکلیا، تے تُسی ضرور بُجھ سکدے ہوپئی اوہنے اپنی پگ وچ کیہ لُکایا ہووے گا۔

رِنگو: ’’بٹو، کاش میَں مسیحیاں دے خدا بارے کجھ ہور سن سکدا۔‘‘

بٹو: ’’کیہ توں بھل گیا ایں پئی ساڈے استاد نے کیہ آکھیا اے؟ جے توں اوہناں دی گل نہیں منیں گا تے بدروحاںتینوں کھا جاون گیاں۔‘‘

رِنگو: ’’اوہناں نے صاحب نوں تے نہیں کھادا۔ میَں ایہہ کاغذ اپنے کول ای رکھاں گا۔‘‘

بٹو: ’’مینوں ڈر لگدا پیا اے۔‘‘

ایہدے بعد نِکے پینڈ وچ پروہنے آئے۔

میَں اگلی کہانی وچ تہانوں ایہدے بارے وچ سب کجھ دساں گی۔

لوک: بیان کرن والی، رِنگو، بٹو، ماں، صاحب گروُب، استاد

حقوق: بحق سی ای ایف جرمنی محفوظ نے۔